کد مطلب:39198 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا با وجود ظلم بيش از حد عمر، ابوبكر،عثمان به حضرت علي( و آل محمد( ، ولي بايد در مورد اهل تسنن تقيه كرد؟

در تاريخ مبارزات مذهبي و اجتماعي و سياسي گاه زمانهايي پيش مي آيد كه مدافعان يك حقيقت اگر بخواهند به مبارزة آشكار و علني دست بزنند، هم خودشان و هم مرام و مكتبشان از بين خواهد رفت و يا در معرض خطر قرار مي گيرد. از اين رو روي آوردن به تقيه يك روش عقلاني و منطقي براي مقابله با دشمن نيرومند و قوي است. در حقيقت در چنين زمانهايي، تقيه به معناي تغيير شكل مبارزه است، نه دست كشيدن از هر نوع مبارزه اي. به هنگام تقيه، مبارزان هم مكتب خويش را از نابودي نجات مي دهند و هم در دراز مدت به اهداف خويش دست مي يابند.(1)

امام صادق( مي فرمايد : تقيه سپر و وسيلة حفظ مؤمن است.(2)

روش و سيرة ائمه( در برخورد با حوادث وجريانات اجتماعي در هر زماني به گونه اي بود كه صلاح و مصلحت اسلام و امت اسلامي همواره در اولويت قرار داشت. شيعه نيز با رهبري علما و فقهاي مذهبي خويش، همواره تلاش كرده تا در برخورد با حوادث و مصائب روزگار به همان شيوه و روش ائمه ( اقتدا كند.

اگر در برهه اي از تاريخ، شيعه راه تقيه را پيموده و از ابراز عقيده و مخالفت با اوضاع نابسامان به صورت علني خودداري كرده، بدان جهت بوده كه مصلحت بزرگتري را پيش رو داشته كه همان حفاظت و صيانت از كيان اسلام و آبرو و ناموس مسلمين بوده است. ولي در عين حال براي پيشبرد اهداف مقدس خود به مبارزات غير مستقيم و يا مخفيانه روي آورده و هر زمان كه مصلحت اسلام و مسلمين و اقتضاي زمان را ناديده گرفته و نسنجيده وارد قيامها و مبارزات خونين گرديده، لطمات و صدمات فراواني بر پيكره اسلام وارد كرده است. مانند قيام ابومسلم خراساني، زماني كه ابومسلم عليه بني اميه خروج كرد و به پيروزي دست يافت، بيعت خلافت را به امام صادق( عرضه داشت و امام به طور جدي آن را رد كرد و فرمود : تو از مردان من نيستي و زمان نيز زمان من نيست.(3) عاقبت هم بني عباس خويشاوندي خويش را با پيامبر بهانه قرار دادند و خلافت را از آن خود كردند. ابومسلم بدست منصور، اولين خليفة عباسي كشته شد و ديري نگذشت كه شيوة ظالمانه بني اميه را در پيش گرفتند و از هيچ بيداد و ظلمي كوتاهي نكردند.(4)

اما روزگاري كه زمينه جهت مبارزه مهيا بوده، شيعه در برابر مدعيان مذهبي، كه به اتكاء قدرت خليفة بغداد آنان را مورد اذيّت و

آزاد قرار مي دادند، قد عَلَم كرده و آزادانه به تبليغ مذهب خويش پرداخته است.

دوران حكومت آل بويه در قرن چهارم هجري، فرصت خوبي در جهت بيداري افكار جهان اسلام ازعقايد و مرام مذهب تشيع فراهم ساخت. پادشاهان آل بويه شيعه بودند و نفوذ بسياري در بغداد و خليفه بغداد داشتند. چنانكه تاريخ نگاران نوشتهاند، در اين قرن، در بسياري از مناطق شبه جزيزة عربستان، مردم شيعه بودند و علناً به تبليغ مي پرداختند و بسيار اتفاق ميافتاد كه در شهرهاي بزرگي چون بغداد و بصره و نيشابور، درگيري ميان شيعه و سني در مي گرفت و در برخي از آنها شيعه غلبه مي كرد.(5)

سادات مرعشي كه شيعه بودند ساليان سال در مازندران حكومت كردند و به تبليغ مذهب و عقايد خود مي پرداختند.(6)

نفوذ شيعه به قدري بود كه حتي در زمان استيلاي مغول بر ايران، برخي از پادشاهان مغول نيز مذهب شيعه را اختيار كردند.(7)

در قرن دهم هجري نيز با به حكومت رسيدن خاندان صفوي در ايران، مذهب كشور رسماً شيعه اعلام گرديد كه تا زمان حال ادامه دارد.(8)

بنابراين مي بينيم، آن بينشي كه از تقيه در اذهان متصورّ است، مطابق واقع نيست. تقيه در واقع تغيير نوع مبارزه به مقتضاي زمان است. و اينگونه هم نيست كه تمام مبارزات بايد علني و آشكار باشد تا جنبة مبارزه و مقابله حقيقي را بخود بگيرد. گاه بحثهاي كلامي و اقامة دليل و برهان و تربيت افراد مكتبي و انتشار كتب مذهبي و عقيدتي در جوي آرام و بدون تشنج، در برابر مخالفان، بسيار برنده تر و كوبنده تر از ضربات شمشير است.

از اينرو از زمان اميرالمؤمنين علي( تا عصر كنوني، مبارزات شيعه براي اثبات حقانيت مذهب خويش همواره وجود داشته ولي نوع مبارزه و ابراز عقيدة او در هر زماني تابع مقتضيات زمان و در نظر گرفتن اولويتها و مصلحتها بوده است.(9)

درحال حاضر نيز كه دشمنان اسلام به شيوه هاي گوناگون در انديشه تفرقه و جدايي ميان مذاهب اسلامي هستند، شيعه با حفظ وحدت ديني ميان خود و برادران اهل تسنن، با گشودن باب بحث و گفتگو و اقامه دليل و برهان به اثبات عقايد خود ميپردازد. چرا كه بهترين حربه در قبال فتنه هاي دشمنان دين در عصر كنوني، وحدت و همبستگي ميان همه مسلمانان است.







ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع و مآخذ :

1. تفسير نمونه، ج11، ص425

2. وسايل الشيعه،ج11،حديث 6، باب24 از ابواب امربه معروف، بنقل از همان منبع

3. شيعه در اسلام، علامه طباطبايي، ص27

4. همان

5. همان، ص30

6. همان

7. همان

8. همان

زندگاني دوازده امام ، هاشم معروف الحسيني /امامان شيعه و جنبشهاي مكتبي، علامه محمد تقي مدرسي